2008 Zuid-Italië en Sicilië.
16 mei 2008.
We vertrokken om ca 7.30 uur vanuit een regenachtig Veenendaal. Bij Venlo werd het gelukkig weer droog en probeerde de zon ook meteen door te breken, hetgeen even later ook gelukte en na een verder rustige en zonnige reis, zonder files, kwamen we om ca 16.00 uur aan op onze eerste overnachtingplaats, te weten, de camperplaats in Bad Krozingen in Zuid-Duitsland.
Een mooie plaats met elektriciteit op een afgeschermd gedeelte van de parkeerplaats van het Thermebad ter plaatse. We hadden weer eens mazzel, want onze (Duitse) buren wilden graag een dagje eerder vertrekken, terwijl ze al voor de nacht hadden betaald. Zij vroegen aan ons of wij hun kaartje wilden hebben, en daar zeiden we als “zuinige” Hollander geen nee tegen. Dus was het voor ons een goedkope overnachting.
Gereden kilometers: 629 km.
17 mei 2008.
Vanaf Bad Krozingen vertrokken we de volgende morgen om ca 8.00 uur voor onze volgende etappe naar Italië. De eerste kilometers tot aan de snelweg reden we door de aspergevelden. Onderweg hadden we afwisselend motregen en zon.Vlak voor de St. Gotthardtunnel maakten we nog even een stop voor een kopje koffie en een plasje.
Op deze parkeerplaats nog even geposeerd bij mijn nieuwste aanwinst, een rode “Ferrari F355GTS”, hahahahaha, mocht ie willen!!!!!
Daarna weer verder richting Italië. Bij de St. Gotthardtunnel was gelukkig geen file. Dat hadden we wel eens anders heel meegemaakt. We hadden besloten om eerst de “Cinque Terres” te bezoeken. Dat zijn 5 dorpjes die tegen en in de rotsen zijn gebouwd en die liggen aan de kust tussen Genua en La Spezia.
Uiteindelijk kwamen we om ca 17.00 uur aan op de camping “La Sfinge” in Deiva Marina, een dorpje aan de kust vlak boven La Spezia.
De camping was een zogenaamde terrassencamping.
Gereden kilometers: 588 km
Totaal afgelegde kilometers: 1217 km.
18 mei 2008.
Deze morgen hebben we lekker uitgeslapen. Vanaf de camping was er gratis vervoer 
met een busje van de camping van het station, waar we de trein van 10.40 u wilden nemen naar Riomaggiore, het verst gelegen dorpje van de Cinque Terres.
De trein had echter zulke vertraging dat hij pas om 11.30 u verscheen. De trein zal vol met toeristen. We raakten in een gezellig gesprek met een paar mensen uit Australië.
De Cinque Terres bestaat in volgorde uit de dorpen Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernazza en Monterosso al Mare. We stapten uit de trein in Riomaggiore. Aangezien het station onder bij de zee was gelegen en het dorpje hoog tegen de bergen, moesten we behoorlijk klimmen om bij het dorpje zelf te komen.
Onderaan bij de zee was een piepklein haventje, waar enige felgekleurde bootjes lagen. Waarschijnlijk vissersbootjes.
Het was een schitterend gezicht al die huizen tegen de rotsen “aangeplakt”!
Om van het ene dorp naar het andere dorp te komen, had je 3 mogelijkheden, te weten: lopend langs de kust, met de trein of met de boot. We besloten om van Riomaggiore naar Manarola te gaan lopen.
Het pad liep langs de rotsen vlak boven de zee. De kust was zeer rotsachtig en ruig.
In Manarola hebben we wat rondgelopen en koffie gedronken (Cappuccino voor Euro 1,20). Daarna met de trein door naar Corniglia. Lopen was te veel voor onze algemene conditie!!! Het station van Corniglia was uiteraard weer beneden aan het strand.
En om bij het dorpje zelf te komen moest je een trap van 382 treden beklimmen. Gelukkig was het die hele dag niet zo warm. Maar het was best wel vermoeiend.
In Corniglia hebben we even rondgelopen, cq. rondgeklommen en rondgekeken, en op een terrasje een grote bier en een cola genuttigd. Het bier was natuurlijk voor Rob. 
Toen weer de 382 treden naar beneden Dat ging een stuk gemakkelijker dan omhoog.
Aangezien de overige 2 dorpen een beetje hetzelfde waren als de eerste dorpjes zijn we maar weer met de trein terug gegaan naar Deiva Marina. Nadat de trein in Deiva Marina was aangekomen, moesten we enkele minuutjes wachten op het gratis busje, dat ons weer keurig naar de camping terugbracht.
Toen we op de camping terugkwamen, bleek er naast ons een zogenaamde “oldtimer” camper te zijn neergestreken, namelijk een volkswagenbusje uit de beginjaren ’70. Die zag er nog redelijk goed uit. Zo zie je maar weer, campers kunnen best lang meegaan, maar je moet ze wel goed verzorgen en vertroetelen!
Al met al was dit best een leuke, maar ook vermoeiende dag, met in de ochtend regen, ’s middags droog en aan het einde van de middag toch nog even de zon gezien. Morgen willen we naar Rome gaan.
19 mei 2008
We vertrokken vanaf de camping om ca 9.15 uur, en na een redelijk vlotte rit kwamen 
we om ca 15.30 uur aan op de camping “Happy Village” in de buitenwijken van Rome. Vanaf de camping gaat er ieder uur een gratis bus naar het dichtbijzijnde metrostation. Je bent dan in 20 minuten in het hartje van Rome bent. Ideaal geregeld dus.
S’avonds in het campingrestaurant een heerlijke pizza gegeten met een lekker rood wijntje erbij.
Gereden kilometers: 450 km
Totaal afgelegde kilometers: 1667 km
20 mei 2008
De volgende ochtend bleek dat het de hele nacht had geregend, met gevolg dat de luifel vol met water stond. We waren vergeten om de luifel iets op afschot te zetten, waardoor één van de steunen nu iets verbogen was. Zo goed en zo kwaad de steun weer nagenoeg rechtgebogen, zodat we er deze vakantie nog goed mee uit de voeten konden. Na de vakantie maar even goed laten repareren of de steun laten vervangen. Verder bleef het de hele dag regenen, dus nog maar niet naar Rome geweest, maar gezellig in de camper gelezen en gepuzzeld. Hopelijk morgen beter weer!
21 mei 2008
Echter de volgende morgen bleek dat het waarschijnlijk weer de hele nacht geregend had. Want toen we wakker werden regende het nog en alles was erg nat. De voorspelling voor de rest van de dag was ook regen. Dus vandaag ook maar op de camping in de camper gebleven (lezen en puzzelen) en maar weer een lekkere pizza met een rood wijntje in de campingrestaurant gegeten en vroeg gaan slapen. Hopelijk morgen echt beter weer!!!
22 mei 2008
Hoera!!! Bij het wakker worden was het droog, maar wel bewolkt. Maar nu gaan we toch echt wel naar Rome. Om 10 uur gingen we met de volle campingbus naar het dichtstbijzijnde treinstation “Prima Porta”. Vandaar met de trein naar het station “Flamingo”, hetgeen ook een metrostation bleek te zijn, aan de rand van het centrum van Rome. Hier vandaan kun je met de metro alle kanten op, maar wij besloten te gaan lopen.
Eerst naar de beroemde “Spaanse Trappen”, die eigenlijk een beetje tegenvielen, waarschijnlijk omdat het erg druk was daar, dan langs het “Palazzo Spagna” en daarna naar de “Trevi Fonteinen” aan het “Piazza di Trevi”. De fonteinen zijn heel indrukwekkend. 
Daarna doorgelopen naar het “Pantheon”. Aangezien we toe waren aan een koffiepauze, hebben we in de tegenovergelegen bar “Pantheon” een cappuccino genomen met een tosti erbij.
Gelukkig was het een overdekt terras, want even later kwam er een fikse regenbui naar beneden met een paar hevige onweersklappen. Het hele plein voor het “Pantheon” was in een paar seconden leeg.
Maar gelukkig hield de regen na een half uurtje op en gingen we het “Pantheon” van binnen bekijken.
Zeer indrukwekkend allemaal met allemaal prachtige afbeeldingen en beschilderingen.
Daarna langs het “Palazzo” van de vroegere koning van Italië, “Koning Vittorio Emanuele II” en het monument gelopen. Toch regende het af en toe weer een beetje.
Van daaruit liepen we langs de “Foro Romano” (opgravingen van het oude Rome)
naar het “Colosseum”, wat vroeger diende voor onder andere bloederige gladiatoren gevechten.
Zoals je op de foto’s kunt zien, was het bij het “Colosseum” heel erg druk om binnen te komen, en na zo’n dag door Rome slenteren hadden we echt geen zin in om nog een hele poos in de rij te staan om daar naar binnen te mogen.
We hadden meer zin in een versnapering. Op een terrasje tegenover het “Colosseum” dronken we een biertje met een bordje ouwe slappe chips. (2 bier voor 16,00 Euro!!). Terwijl we genoten van ons heerlijke koele bier kregen we een zelfs serenade van een paar straatmuzikanten.
Na een poosje op het terras te hebben uitgerust en naar het langs denderende verkeer gekeken, gingen we met de Metro vanaf Metrostation “Colosseo” naar het Metrostation “Termini”, om daar over te stappen op de andere metro-lijn, die ons weer bij het Metrostation “Flamingo” bracht. Daar vandaan gingen we weer met de trein terug naar het Station “Prima Porto”, alwaar de gratis bus van de camping al op ons en uiteraard ook op de anderen stond te wachten om ons weer keurig naar de Camping Happy Village terug te brengen. het was een zeer interessante, maar vermoeiende dag geweest.
23 mei 2008
Vandaag willen we het Vaticaan bezoeken. Om ca 10.00 uur vertrokken we weer met de campingbus richting centrum van Rome, zie gisteren. Vanaf het Metrostation “Flaminio” gingen we met de metro naar het station “Ottaviano San Pietro” en daarvandaan een half uurtje lopen naar het Vaticaan. 
Daar aangekomen zien we een enorme rij mensen. Zoals een goede Hollander betaamt sluiten we netjes achteraan in de rij aan.
Na ruim 2 uur wachten en langzaam vooruitschuiven kwamen bij de ingang van het Vaticaan. Het was inmiddels bijna 13.00 uur.
Eerst hebben we het museum bekeken, één van de grootste kunsthistorische collecties ter wereld, daarna op zoek naar de Sixtijnse kapel, waar onder andere de kunstwerken van Michelangelo zijn te bewonderen. We volgden de pijlen waarmee de route werd aangegeven, waarbij men door diverse gangen en zalen werd geleid.
Onderweg kom je dan vanzelf langs heel veel mooie muur- en plafondbeschilderingen en vele beelden en beeldhouwwerken. Het was er behoorlijk druk met toeristen vanuit de hele wereld. Je hoorde allerlei vreemde talen om je heen. De japanners en Chinezen waren ook goed vertegenwoordigd. Iedereen moest dezelfde route volgen, dus het was regelmatig heel langzaam vooruit schuifelen.
Toen we uiteindelijk in de Sixtijnse kapel aankwamen was het er zo mogelijk nog drukker. Iedereen bleef staan en keek om zich heen en omhoog en vergaapte zich aan de prachtige muur- en plafondbeschilderingen. Er mochten hier geen foto’s genomen worden, maar ik denk dat iedereen wel de wereldberoemde afbeelding (plafondbeschildering) van Michelangelo kent, namelijk de twee handen die naar elkaar reiken.
Het was inmiddels 16.00 uur toen we uiteindelijk weer buiten stonden met vermoeide benen en zere voeten. Eigenlijk zouden we ook nog het Sint Pietersplein en de Sint Pieter Basiliek moeten bezoeken, maar we besloten dat we die een andere keer zouden bezoeken. Wellicht in een volgende vakantie. We kochten bij het eerste het beste kraampje een broodje en wat te drinken, een late lunch dus!! Daarna gingen we weer via de Metro richting camping, zie gisteren, waar we om ca 17.00 uur weer aankwamen. We konden terugzien op een zeer interessante dag, waarin we best veel mooie dingen hadden gezien. Maar wel erg vermoeiend. Morgen vertrekken we naar Napels.
24 mei 2008
De zon scheen en de lucht was helemaal blauw toen we om ca 8.00 uur wakker werden. Na eerst het toilet en de vuilwatertank te hebben geledigd, vertrokken we om ca 9.30 uur vanaf de camping richting Napels. Op een file na van ongeveer een uurtje, een verkeersongeluk, was het een voorspoedige rit en kwamen we om 13.30 uur aan op onze volgende bestemming, de camping “Seiano Spiaggia” vlakbij Vico Equense, gelegen tussen Napels en Sorrento.
Het was een kleine camping met een Nederlandse leiding, de vrouw was namelijk Nederlandse en al 30 jaar met een Italiaan getrouwd. Altijd handige om de broodnodige informatie te verkrijgen. We kregen een plaatsje onder een paar sinaasappelbomen. Wanneer we op een stoel gingen staan konden we de sappige overheerlijke sinaasappelen zo plukken, hetgeen dus ook regelmatig gebeurde door de campinggasten. Ook stonden er enige citroenbomen, waar dus ook rijpe citroenen in hingen, altijd lekker voor in de “baco”. De camping lag op ongeveer 100 meter afstand van het pittoreske haventje. Het openbare strandje lag een paar honderd meter verderop. We hadden de omgeving even verkend en daarna bij de camper nog iets gedronken en tevens de was gedaan. Dat moet ook wel eens gebeuren.
Gereden kilometers: 270 km
Totaal afgelegde kilometers: 1937 km.
25 mei 2008.
Vanmorgen bij het ontwaken zagen we zon aan een stralend blauwe hemel staan. Vandaag wilden we een rustdag inlassen en van de zon genieten, dus om ca 10.30 uur liepen we naar het kleine openbare strandje. het was zondag dus veel Italianen waren ook vrij en het was er dan al redelijk druk. Het strandje was deels zand en deels rotsachtig.
Toch vonden we nog een metertje strand om onze handdoeken neer te leggen en om een poosje in de zon te gaan liggen.
De luchttemperatuur was hoor, ca 28°C, maar het zeewater was nog behoorlijk koud, brrrrr!!
Om ca 12.30 uur gingen we weer terug naar de camping om te lunchen. De middag hebben we op de camping doorgebracht, met wat praten met de buren en met het sinaasappelen en citroenen plukken. morgen gaan we naar Pompeï.
26 mei 2008.
Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 6.45 uur, want we wilden om 8.00 uur met de bus naar het station van het dorpje “Seiano”. Om bij het station te komen zouden we een behoorlijke klim moeten maken, dus besloten we om met de bus naar het station te gaan. Vandaar gingen we met de trein van 9.30 uur naar Pompeï, waar we om 9.10 uur aankwamen. Vanaf het station loop je zo de ingang binnen van het “oude Pompeï”. Het is toch wel heel erg indrukwekkend wat je daar ziet, als je bedenkt wat er in het jaar 79 na Christus hier in Pompeï is gebeurd. Een uitbarsting van de vulkaan de “Vesuvius”, waarbij de gloeiendhete lavastroom met zo’n 200 km/h naar beneden kwam zetten en iedereen in Pompeï volledig verraste en o.a. de stad Pompeï en omgeving volledig heeft verwoest. Het was er best wel druk, veel schoolkinderen (waarschijnlijk schoolreisjes) en veel andere toeristen.
Het werd daarom regelmatig veel slenteren en de wegen in het “oude Pompeï” zijn niet mooi geasfalteerd, dus oppassen geblazen met waar je je voeten neerzette. Je ziet in de stenen van de weggetjes de karrensporen heel duidelijk. Om de weg over te steken moest je op de zogenaamde stapstenen stappen, verhoogde stenen in de weg.
De meeste muren van de huizen waren voor de helft verwoest, maar toch kon je de indelingen van de meeste woningen nog goed zien. En op veel muren waren nog gedeeltes te zien van muurschilderingen.
Veel huizen hadden vroeger een tuin met mooie pilaren erin. In veel tuinen waren ook beelden en beeldhouwwerken te zien. Ook de arena was nog redelijk bewaard gebleven.
Als je alles wilde bekijken dan ben je 5 á 6 uur onderweg, maar het was zeer warm en na 3½ uur vonden we het welletjes en liepen we richting uitgang, waar we onder een parasol nog even een koele versnapering namen. Toen weer terug naar het station en met de trein terug naar de camping. Een zeer geslaagde en vermoeiende dag!!
27 mei 2008
Vandaag zou het volgens de berichten zeer warm worden!! Dus het kwam goed uit dat we vandaag voor een boottochtje hadden gekozen. Op het water is altijd wel wat wind, dus verkoeling. Op advies van de campingeigenaar zouden we vanaf het kleine haventje van Seiano met de boot naar Amalfi gaan, dan met de bus terug naar Positano en vandaar weer terug met de boot naar Seiano. Een leuke tocht, waarbij we langs de mooie Amalfi-kust zouden varen met een leuk bustochtje langs leuke plaatsjes.
We stonden dus om 9.00 uur ’s morgens te wachten op de kade van het pittoreske haventje van Seiano op de boot, die ons langs naar Amalfi zou te brengen. De Amalfi-kust is een hele bijzonder mooie kust.
Diverse leuke dorpjes, die als het ware tegen de rotswanden zijn aangeplakt. Tussen de diepblauwe kleur van het water en de hemelsblauwe lucht is het een fantastisch gezicht. De tocht bracht ons via Sorrento, Positano, langs het bekende eiland Capri, richting Amalfi. Na ca. 1½ uur kwamen we aan in Amalfi, waar we dan ook van boord gingen. Amalfi is een leuk toeristisch plaatsje, met veel leuke en gezellige straatjes, steegjes, terrasjes en winkeltjes met veel keramiek.
Nadat we daar zo’n 2 uur hadden rondgelopen, dronken we op een leuk terrasje een heerlijke kop cappuccino. Daarna gingen we op zoek naar de plaats waar de bus zou vertrekken. Nadat we een kaartje hadden gekocht en even hadden gewacht, stapten we in de bus naar Positano. De busreis was een ervaring op zich. De weg liep langs de kust en vaak was er rechts de rotsen en links de afgrond naar de zee. Niet voor niets was deze weg verboden voor campers en auto’s met caravans. Onderweg stonden er regelmatig mensen met een fluitje, om bij gevaarlijke onoverzichtelijke bochten het verkeer te regelen. Na ruim een uur rijden (over een afstand van 18 km) en na vele haarspeldbochten, opstoppingen en waaghalzerij van de chauffeur, voor hem natuurlijk dagelijks werk, kwamen wij en de bus gelukkig ongeschonden in Positano aan.
Na een korte wandeling door het leuke plaatsje Positano, waren we een beetje dorstig geworden, aangezien de temperatuur behoorlijk hoog was. Vandaar dat we even een terrasje opzochten en een lekker glas bier hebben gedronken, met 
uitzicht op zee, waar net toevallig een mooie 5-master voor anker was gegaan. Toen was het weer tijd om terug naar het haventje te gaan om weer met de boot terug naar Seiano te gaan en naar de camping. We hadden een heerlijke dag gehad, bij een heerlijke temperatuur van ca 32ºC.
28 mei 2008
Volgens de vrouw van de campingeigenaar zou het vandaag wat minder warm worden, maar toch nog zo’n 27 á 28ºC, dus besloten we om naar de opgravingen van Ercolano (Herculaneum) te gaan. Om 8.00 uur vertrokken we weer met de bus naar station Seiano en vandaar weer met de trein van 8.30 uur naar Ercolano, een paar haltes verder dan Pompeï. Daar kwamen we om ca 9.15 uur aan.
Het terrein is veel kleiner dan bij Pompeï, maar de gebouwen en huizen zijn veel bewaard gebleven. Diverse huizen hadden namelijk nog een bovenverdieping en vaak nog een dak, en dat hadden we in Pompeï niet gezien. men is heden ten dagen nog steeds bezig met het gebied van de opgravingen uit te breiden. Het sterke vermoeden bestaat dat er nog heel veel meer onder de huidige stad verborgen ligt.
Veel mozaïeken zijn veel beter bewaard gebleven dan in Pompeï en interieur van winkels met grote potten e.d. en tevens veel meer en uitgebreidere muurbeschilderingen dan in Pompeï.
Tevens was er een vitrine waar de overblijfselen lagen van 2 mensen,
die verrast werden door de lavastroom, terwijl zij ineengestrengeld bij elkaar lagen. Waarschijnlijk dus verrast in hun slaap. Heel luguber allemaal.
Ook liepen we een voormalige hoge school (gymnasium) binnen, waaronder zich vroeger een groot zwembad had bevonden, met een heel mooi ornament, waar vroeger het water moet zijn uitgekomen.
Na een uur of 2 te hebben rondgewandeld, tot ca 11.30 uur, speelden we nog met de gedachten om met de bus naar de “Vesuvius” te gaan, en dan te voet de laatste 1000 m naar de krater omhoog te klimmen, maar gezien de temperatuur ( het was toch weer boven de 30°C ) en de toestand van onze voeten en benen, hebben we daar maar vanaf gezien. Na op een terrasje wat gedronken en gegeten te hebben (koffie, cola, biertje en broodjes met ham en mozzarella) gingen we op weg terug naar de camping. Maar toen bleek dat we de verkeerde trein hadden genomen, of eigenlijk vergeten waren om over te stappen. Daarom moesten we een heel eind terugreizen en kwamen we uiteindelijk om 15.00 uur weer bij de camping aan.
We konden toen eindelijk onze vermoeide benen en voeten heerlijk bij de camper te ruste leggen en onder het genot van een drankje even bijkomen van de vermoeienissen. Het was een interessante dag geweest, waarin we een hoop hebben gezien. Morgen nog een dagje naar Napels en dan weer verder afreizen naar het zuiden!!
29 mei 2008
Vanmorgen toen we wakker werden, was het bewolkt en een beetje koeler. Lekker hoor!!! Om 8 uur met de bus naar het station (zie gisteren). Vandaar naar Napels, dat weer een paar haltes verder lag dan Ercolano. Om 9.30 uur kwamen we aan in Napels, toen overgestapt naar de metro en uitgestapt bij halte “Carvour”.
Toen liepen we richting het Nationaal Archeologisch Museum. Toen we bij het museum aankwamen was het koffietijd, dus er tegenover in een gezellig cafeetje op het terras een koffie gedronken. Daarna gingen we het museum binnen. In het museum bevindt zich de grootste verzameling archeologische vondsten van Europa, met o.a. vondsten uit de omgeving van Napels, waaronder uit Pompeï en Ercolano.
Daar hebben we veel mozaïeken van diverse afbeeldingen bekeken van o.a. veldslagen uit het verre verleden en veel beelden van zogenaamd oud-strijders en hoogwaardigheidsbekleders uit de oudheid.
Er is daar ook een speciale afdeling, genaamd “Gabinetto Segreto” met erotische 
mozaïeken en afbeeldingen, die alleen maar gedurende bepaalde uren van de dag is opengesteld voor het volwassen publiek. Aangezien we op het juiste tijdstip daar waren, konden we daar zo naar binnenlopen.
Na in totaal bijna 3 uur in het museum te hebben doorgebracht, liepen we nog even door het oude gedeelte van Napels met zijn oude gebouwen, mooie geveltjes, leuke Piazza’s en nauwe straatjes, waar de winkeliers hun koopwaar buiten hadden uitgestald.
Tevens nog even langs de “Domo” (Dom) van Napels gelopen. Jammer genoeg was de mooie kerk op slot, want we hadden daar wel even willen binnenkijken.
Bij een soort “cafetaria” een stuk pizza en een broodje met tomaat en mozzarella alles lunch gebruikt. Daarna liepen we, onder een bewolkte hemel met hier en daar een druppeltje regen en een temperatuur van 28°C, weer langzaam richting het centraal station “Garibaldi”, om daar de trein terug te nemen naar Seiano, alwaar we om ca 17.00 uur weer op de camping terug waren. Het was weer een vermoeiende dag geweest, maar toch zeer interessant. Inmiddels was de zon weer aan een stralende hemel gaan schijnen. Morgen gaan we weer verder naar Calabrië om vandaar uit naar Sicilië over te steken.
30 mei 2008
De zon stond weer hoog aan de hemel toen we om ca 9.15 uur vanaf de camping vertrokken. Maar eerst even de proviand aanvullen bij de “SuperMercator”, die zich in de buurt van Pompeï bevindt. Daarna via de A3 aan de westkust van Italië richting het zuiden, via Salerno en Cosenza, daarna de oversteek naar de oostkust, naar Catanzaro.
De natuur was afwisselend dor en dan weer groen. Dan ca. 70 km de kustweg volgen door leuke dorpjes richting zuiden, tot aan Caulonia Marina, waar onze volgende camping was. De camping ”Calypso” in Caulonia Marina ligt direct aan de zee. Hier bleven we een paar dagen voordat we de oversteek naar Sicilië gaan maken. De camping is nog niet half vol, dus we konden een leuk plekje uitzoeken onder de bomen. De plaatsen direct aan zee waren uiteraard allemaal bezet. ’s Avonds een heerlijke pizza gegeten in het campingrestaurant. Voor ca. 15,00 euro kregen we 2 pizza´s en een halve liter rode wijn, niet duur dus.
Gereden kilometers 480 km
Totaal afgelegde kilometers 2417 km.
31 mei 2008.
Vandaag een beetje uitgeslapen tot ca 9.00 uur. Daarna heerlijk een paar uurtjes naar het strand, dat eigenlijk helemaal voor ons alleen was, zo rustig was het daar.
s´Middags de fietsen van de camper gehaald, want er moesten boodschappen worden gedaan, waaronder de broodjes voor morgenochtend. De camping had geen winkel omdat de supermarkt op loop en fietsafstand was van de camping. Daarna weer lekker geluierd aan het strand en bij de camper.
1 juni 2008.
Als we wakker worden, dan schijnt de zon al volop. Na het ontbijt lekker een paar uurtjes naar het strand. Rond het middaguur komt er wat bewolking, dus blijven we ’s middags lekker bij de camper zitten en gewoon zitten lezen en puzzelen, dus relaxen heet dat!!! We maakten ook nog een praatje met een paar mensen, die met een enorme caravan ook naar Sicilië willen gaan. Ze vroegen of wij nog goede campings op Sicilië wisten, dus leenden we hun een poosje onze ACSI-campinggids. ’s Avonds hebben we voor het eerst onze (mini) skottelbraai gebruikt om heerlijke groentes te roerbakken. Morgen gaan we door naar Sicilië.
2 juni 2008.
Vanmorgen hebben we geen wekker gezet, aangezien we niet zo ver hoeven te rijden naar de veerhaven. Maar we zijn toch redelijk op tijd wakker geworden en om ca 9.00 uur rijden we, nadat we eerst de vuilwatertank en de toilettank hebben geledigd, weg van de camping richting Reggio di Calabria.
Toen we daar aankwamen bleek dat ze met ingang van deze zomer geen autovervoer meer deden, alleen personenvervoer. We moesten daarom een stukje doorrijden naar “Villa San Giovanni”, ca 10 km verderop. Nadat we daar een kaartje gekocht hadden moesten we in de rij aansluiten, 3 rijen dik stonden we te wachten voor de veerboot. De overtocht naar Messina duurde slechts 20 minuutjes. Toen we van boord reden in Messina was het in de haven een drukte van de jewelste, want er bleken nog een paar veerboten aangekomen te zijn. Uiteindelijk reden we weg van Messina via de snelweg. Aan weerszijden van de snelweg en in de middenberm stonden heel veel Bougainvilles in volle bloei en in veel verschillende kleuren. Een heel mooi gezicht al die bloeiende struiken.
Na ongeveer 1½ uur rijden kwamen we aan bij onze volgende camping, te weten camping “La Zagara” in Fondachello/Mascali. Op deze camping was het heel erg rustig slechts een paar caravans en campers stonden er.
Vanaf onze kampeerplek hadden een mooi uitzicht op de vulkaan de Etna, waar af en toe nog rook uitkwam. ’s Avonds zag je zelfs nog de rode gloed van het gloeiende gesteente.
Gereden kilometers: 234 km
Gevaren kilometers van Villa San Giovanni naar Messina: 8 km
Totaal afgelegde kilometers: 2659 km.
3 juni 2008.
Vandaag houden we een stranddag. Het was nog heerlijk rustig aan het strand, dus bijna het hele strand voor ons alleen.
Er liepen meer verkopers rond die cd’s, horloges en kettingen probeerden aan de man te brengen dan dat er strandgasten waren. Het strand bestond uit hele fijne steentjes en het water was kristalhelder, maar wel nogal koud….brrrrr!! Maar toch nog een paar keer heerlijk in de zee geweest, ter afkoeling, want het was weer behoorlijk heet, ruim boven de 30°C.
’s Avonds een lekker stukje gewandeld en op zoek naar een Pizzeria, aangezien er op onze camping geen restaurant was. Het dorpje zag er erg verwaarloosd uit en ook alle 3 de Pizzeria’s waren gesloten. Dan maar even kijken of er op de camping naast ons een restaurant was. En ja, gelukkig was daar een restaurant, waar we een heerlijke pizza met een lekkere karaf wijn namen. Morgen gaan we door naar het zuiden van Sicilië.
4 juni 2008.
Vanochtend vertrokken we om 9.00 uur van de camping af richting het zuiden. Maar eerst moesten we door Catania heen. Dit was echt niet normaal, een echte crime. Verkeersregels doen zij niet aan, die zijn er voor de toeristen. En hier telt het recht van de sterkste. Heel veel verkeer en veel wegopbrekingen in de straten en de rotondes, en veel omleidingen. Onze navigatie werd er helemaal gek van. En dan met zijn drieën naast elkaar naar een smal straatje, langzaam doorduwen tot de andere stoppen en jou voor laten gaan. Vandaar dat ik op een gegeven moment met mijn spiegel met een harde klap de zijspiegel van een andere auto eraf reed. Dit maar ter plekke geregeld, want als je de politie erbij roept, ben je de hele dag kwijt en uiteindelijk zou ik toch de schuldige zijn geweest. Volgens mij deden ze het erom, maarja je hebt geen poot om op te staan. Voorbij Catania ging het er redelijk aan toe met het verkeer. We gingen het binnenland in om het stadje “Caltagirone” te bezoeken. We parkeerden onze camper op een parkeerplaats aan de rand van de stad en we liepen in ca 10 minuutjes zo naar het centrum toe. Caltagirone is een heel oud stadje boven op een berg met hele nauwe straatjes waar nauwelijks een auto’s door konden. Maar wel met veel leuke winkeltjes met veel keramiek, heel leuk en gezellig allemaal.
Nadat we een uurtje of 2 daar hadden rondgewandeld en van een lekker koel ijsje hadden genoten, zochten we de parkeerplaats weer op en vervolgden we onze weg. Opeens werden we overvallen door een hevige stortbui, de ruitenwissers, in de hoogste stand, konden het nauwelijks aan. Net zo plotseling als het begon, was de bui na 10 minuten ook weer over, en het was weer het mooiste weer van de wereld.
Om 15.30 uur kwamen we aan op onze volgende camping, Eurocamping “Due Rocche” in Falconara. Direct aan de zee, mooi zandstrand en blauwe lucht met een temperatuur van 30°C.
Gereden kilometers: 174 km
Totaal afgelegde kilometers: 2833 km.
5 juni 2008
Om ca 9.00 uur vertrokken we van de camping en om 10.00 uur waren we in Agrigento, in de “Vallei dei Templi”. Een archeologisch park met enkele tempels, waarvan er eentje nog redelijk de tand des tijds heeft doorstaan, namelijk de “Tempio della Concordia”. Deze tempel is vermoedelijk rond het jaar 430 voor Christus gebouwd. De andere tempels waren echt ruïnes of stapels oude stenen.
We hebben daar even rondgelopen koffie gedronken. Bij de best bewaarde tempel waren ze stoelen aan het bijzetten, omdat daar ’s middags een echte bruiloft werd gehouden.
Tevens waren er veel bloeiende cactussen te zien, en een kolossale “Telemoon” die de tempel van Zeus sierde.
Om ca 12.00 uur verlieten we Agrigento en gingen op zoek naar de spectaculaire “Scala dei Turchi”, de zogenaamde Turkse trappen. Via smalle weggetjes en uiteindelijk een wandeling over het strand konden we de trap aanschouwen en “beklimmen”.
Een ongelofelijke wand van wit glad mergel, een mengsel van klei en zandsteen, dat door de erosie is “schoongemaakt”, loopt zacht met brede treden af naar de zee en verandert in de zomer in een immense zonnebank. Inderdaad een heel spectaculair schouwspel.
Nadat we daar een poosje hadden rondgekeken gingen we weer verder. Ondertussen was het tijd voor een broodje. In een klein plaatsje aan de kust, “Secca Grande”, een vervallen badplaatsje dat vroeger best wel leuk geweest moet zijn, hadden we de camper geparkeerd bij het strand en maakten een lekker broodje met een glas melk. Daarna vertrokken we naar onze volgende camping. Onderweg kon je goed zien dat het landschap op Sicilië heel afwisselend is, vandaar ook dat je regelmatig grote en lange viaducten te zien krijgt. De volgende camping was “Sporting Club Village en Camping” in Mazzaro del Vallo, aan de zuidwest kust, waar we om ca 16.00 uur aankwamen. Een heel rustige camping met veel sportaccommodaties en een zwembad.
Gereden kilometers: 181 km
Totaal afgelegde kilometers: 3014 km.
6 juni 2008.
We vertrokken om ca 9.00 uur van de camping richting “Erice”, een klein stadje op een berg. Bij Trapani gingen we van hoofdweg af en kwamen we terecht op een smalle weg, die via haarspeldbochten behoorlijk steil naar boven loopt. We moesten de camper buiten het stadje parkeren, zodat we een kwartiertje bergopwaarts moesten lopen.
Erice is een heel leuk stadje dat hoog op een berg gelegen is, met een labyrint van smalle straatjes en steegjes en leuke pleintjes met veel winkeltjes, waar mozaïek en met de hand beschilderd aardewerk te koop was.
Hierboven is een afbeelding van het symbool van het eiland, de Trinacria, de figuur met de drie benen rondom het hoofd van Medusa. Uiteraard hebben we ook hiervan een souvenir gekocht in één van de vele souvenirwinkeltjes in Erice en in onze tuin tegen de schutting aangehangen..
De kronkelige straatjes zijn nog steeds voorzien van het antieke oorspronkelijke plaveisel. Na een kopje koffie te hebben gedronken op een leuk pleintje gingen we het stadje verkennen. Het stadje zelf ligt op een kalkrots en daar bovenop staat een kasteel, waarvandaan je een adembenemend uitzicht hebt op de zee, de stad Trapani en op de omliggende landerijen. Na een kopje koffie te hebben gedronken op een leuk pleintje, gingen we om ca 14.30 uur weer terug naar onze camper.
We gingen weer de weg vol met haarspeldbochten terug naar de kust op weg naar onze volgende camping. Na onderweg nog een broodje met koffie te hebben gemaakt kwamen we om 15.30 uur aan op camping “La Pineta” in San Vito Lo Capo. Het was een redelijk grote en drukke camping met een mooi zwembad en lag op korte afstand van het strand, net buiten het stadje.
Gereden kilometers: 108 km
Totaal afgelegde kilometers: 3122 km.
7 juni 2008.
Vandaag zouden we een relaxdag houden. Op de fiets gingen we naar het stadje San Vito lo Capo. Een leuk en gezellig badplaatsje. Toen we daar aankwamen hoorden we muziek. We dachten, “hé, een feestje in de stad”, maar toen we dichterbij kwamen bleek het een begrafenisstoet te zijn, op weg naar het kerkhof.
Even het stadje verkend en rondgefietst. Het stadje had een leuk knus haventje waar verrassend veel boten en leuke kleurige vissersbootjes lagen. Toen ineens begon het te regenen. Snel een overdekt terrasje opgezocht en maar weer een cappuccino gedronken.
Toen we weer teruggingen naar de camping scheen even later gelukkig de zon weer. De rest van de dag lekker rustig in de zon, bij de camper doorgebracht. Morgen gaan we weer verder.
8 juni 2008.
Vanochtend om ca 9.30 uur vertrokken we onder een schitterende blauwe hemel met volop zon, ca 30°C, richting Palermo. De plaats Palermo zelf lieten we links liggen, we wilden eigenlijk het plaatsje Cefalu bezoeken. Cefalu moest volgens zeggen een leuk schilderachtig plaatsje zijn. Toen we daar aankwamen was het er heel erg druk, (zondag!!) en door de nauwe straatjes was er bijna geen doorkomen aan. We gingen op zoek naar een parkeerplaatsje voor onze camper, maar we moesten hoe langer hoe verder vanaf Cefalu gaan, voordat we een plekje hadden gevonden. Het was daar behoorlijk bergachtig en dus besloten we om er maar vanaf te zien om het plaatsje te bezoeken en dat voor een eventuele volgende vakantie te bewaren. Dus gingen we op weg naar onze volgende camping. Al om 13.30 uur kwamen we aan op de camping “Rais Gerbi” in Finale di Pollina, direct aan zee. De camping lag hoog boven de zee, de trein reed zelfs onder de camping door, om bij de zee te komen moest je een behoorlijk steile trap naar beneden lopen. Op de camping was daarom ook een mooi zwembad.
De meeste plaatsen waren geasfalteerd, zodat de camper in één keer vlak stond. Toen we daar aankwamen scheen de zon, maar even later begon de lucht te betrekken, maar gelukkig bleef het alleen bij betrekken en kwam er geen regen. Bij het avondeten hadden we de wok ook maar weer eens gebruikt. En na het eten kregen we bezoek van een paar “zwerfkatten” om de restjes op te eten.
Gereden kilometers: 196 km
Totaal afgelegde kilometers: 3318 km.
9 juni 2008
We vertrokken met een zonnige blauwe hemel en 28ºC om ca 10.00 uur. Het was niet ver, daarom besloten we om niet de snelweg te nemen. In “Santo Stéfano di Canastra” hielden we een koffiepauze. Tegenover waar we koffie dronken was een openbaar park, en in het hek erom heen waren heel veel met de hand beschilderde bordjes verwerkt met afbeeldingen van allerlei ambachten.
Het plaatsje was bekend om al zijn winkeltjes met keramiek en beschilderd aardewerk. Heel mooi en gevarieerd. We liepen het stadje even door en kochten in een winkeltje nog een paar souvenirtjes. In dat winkeltje hing toevallig een vergeelde foto van Marco van Basten. Ik keek er naar en toen vroeg de eigenaar of wij Hollanders waren. We kwamen in gesprek en toen vertelde hij dat hij al jaren een grote fan was van AC Milaan, en dat Marco van Basten, Frank Rijkaard en Ruud Gullit nog steeds immens populair zijn in Italië. Wat hem betreft zijn het gewoon Italianen…hahaha.
Daarna vervolgden we onze weg. We kwamen door allerlei leuke en knusse dorpjes. Opeens een wegomlegging en we werden omhoog gestuurd door de binnenlanden via scherpe haarspeldbochten en afdalingen. Onze camper hield zich kranig, af en toe terug naar de eerste versnelling, maar hij kon het gemakkelijk aan, zodanig zelfs dat Gerda het er warm van kreeg, en dat kwam niet door de buitentemperatuur. Na diverse fantastische vergezichten o.a. bij “Capo d’Orlando”, waar een mooi gebouw, 
waarschijnlijk een soort klooster, boven op een berg lag, kwamen we in de buurt van onze bestemming.
Die bestemming was Oliveri, de plaats waar de camping zou moeten zijn, en inderdaad na enig zoeken hadden we de camping gevonden. Camping “Villagio 
Marinello” lag direct aan de zee. Na ons geïnstalleerd te hebben en de camping even rondgelopen, gingen we nog even een paar uurtjes aan het strand zitten. Er was een goed restaurant op de camping, dus ’s avonds maar weer eens een lekkere pizza gegeten met een lekker wijntje erbij. Daarna de voetbalwedstrijd Nederland – Italië. Jammer dat de TV op de camping defect was, dus dan maar naar de radio geluisterd. Uitslag 3-0!!! Wie had dat gedacht? De Italianen op de camping waren ineens verdacht rustig en stil geworden, terwijl de overige nationaliteiten, Nederlanders, Zwitsers, Duitsers en Fransen, heel uitbundig waren. Morgen gaan we naar Taormina.
Gereden kilometers: 125 km
Totaal afgelegde kilometers: 3443 km.
10 juni 2008.
We vertrokken om ca 9.00 uur onder weer een stralend blauwe hemel met een heerlijk zonnetje richting Taormina. Het plan was om de camper op een goed aangegeven parkeerplaats in Mazzaro neer te zetten en vandaar met de kabelbaan naar Taormina te gaan. Taormina ligt namelijk op een berg. Na lang zoeken in Mazzaro uiteindelijk de parkeerplaats niet gevonden, terwijl in het boek stond, dat het heel makkelijk te vinden is. Toen zijn we maar omhoog gereden naar Taormina, echter het was daar zo druk en de straatjes zo smal en er was geen parkeerplaats voor de camper, zodat we besloten om maar snel Taormina te verlaten en door te rijden naar onze volgend camping, te weten camping “La Timpa” in Santa Maria La Scala. 
Het kleine dorpje lag vlakbij stad Acireale. De camping ligt hoog op een rots aan de zee, en is een zogenaamde terrassencamping. Vanuit de camping heb je een schitterend uitzicht over de Thyreense zee.
Om bij het kleine baaitje te komen, moest je met een lift, die midden in een rots was 
gebouwd, afdalen naar benden. Daar had men een betonnen plateau gemaakt om te zonnen en te zwemmen, heel apart.
’s Avonds waren we nog even naar beneden gelopen naar het dorpje met een klein haventje en daar een lekker ijsje gehaald. Morgen gaan we naar de vulkaan de Etna.
Gereden kilometers: 149 km
Totaal afgelegde kilometers: 3592 km.
11 juni 2008.
Vanmorgen de wekker gezet want we wilden op tijd vertrekken. Om 8.00 uur reden we van de camping weg. We gingen naar de zuidkant van de Etna, namelijk richting Nicolosi, om vandaar naar boven te rijden naar Rifugio Sapienza, op 1990 m hoogte. Hier was een grote parkeerplaats en ze waren ook bezig om een gedeelte ervan als camperplaats in te richten, dus met stroomaansluiting en watertappunten.
Bij Rifugio Sapienza staat het beginstation van de kabelbaan, dat de basis is voor de excursies naar de kraters op de top. Bij dit station zijn gezellige restaurants, een hotel en diverse souvenirwinkeltjes.
Om 9.30 uur gingen we met de kabelbaan naar boven naar een hoogte van 2504 m Vandaar kon je met jeeps, een soort terreinbusjes, nog hoger gaan, naar 2900 m en dan eventueel te voet (ongeveer 2 uur lopen) met een gids naar de kraterrand op ca 3340 m . Maar aangezien we geen bergschoenen en de juiste kleding aan hadden, hebben we daar maar van afgezien. Daarom hebben we iets gedronken in het restaurant en zijn we even een stukje wezen lopen en rondgekeken.
Tijdens de rit van Nicolosi naar Rifugio Sapienza kon je aan de brede zwarte strook gestolde lava nog goed zien, hoe bij de laatste eruptie vanuit de krater Silvestri in 2001/2002 de hete lavastroom naar beneden is gekomen. Alleen had men nu voldoende tijd en gereedschap om de lavastroom een beetje te sturen. Deze krater Silvestri ligt ter hoogte van Rifugio Silvestri en die hadden we ook nog even bezocht.
Tijdens de terugreis zagen we nog een huis dat bijna in zijn geheel was opgeslokt door de lavastroom. Dit hebben ze ongetwijfeld laten staan voor de toeristen.
Al met al was dit toch wel een mooie ervaring, die we niet hadden willen missen. Tijdens de winterdag wordt er op de hellingen van de Etna heel veel geskied.
Om ca 12.00 uur vertrokken we weer voor onze reis naar Messina, om Sicilië weer met de boot te verlaten. Aangekomen op het vaste land bij Villa San Giovanni, besloten we om weer naar de camping “Calypso” in Caulonia Marina te gaan, waar we op de heenreis ook al een paar dagen hadden gestaan.
Gereden kilometers: 282 km
Gevaren kilometers: 8 km
Totaal afgelegde kilometers: 3882 km
12 juni 2008
Vandaag blijven we hier staan, even uitrusten van ons bezoek aan Sicilië, een mooi plekje onder de bomen. Vlakbij een mooi zandstrand, dus lekker een dagje relaxen aan het strand. Eind van de middag nog even de was gedaan en dan komt er wat bewolking en ’s avonds valt er een regen- en onweersbui.
13 juni 2008
Besloten om nog een dagje te blijven. De was moest drogen, want dat was gisteren door de regen- en onweersbui niet gelukt. Vandaag maar weer lekker een dagje relaxen aan het strand en vanavond de voetbalwedstrijd Nederland – Frankrijk. We gaan gezellig kijken in het restaurant, samen met nog een paar Nederlandse stellen. Morgen wilden we eigenlijk weer verder naar het noorden van Italië gaan, te weten het Gardameer, echter op mijn telefoon kon ik zien dat het weer daar niet al te rooskleurig was. Toen herinnerde ik me dat een collega daar op dit moment zou moeten zijn, dus even snel een smsje sturen, en jahoor, even later kwam het antwoord. Het was daar al een paar dagen slecht weer, regenachtig en koud en de vooruitzichten waren ook niet rooskleurig, dus zij waren al (vroegtijdig) op de terugweg naar Nederland. Even terug naar de wedstrijd. Uitslag 4-1 !!! Wat een spektakel, wie had dat gedacht, en uiteraard juichten de Italianen met ons mee. Het was een aardig feestje van die Hollanders, dus namen we daar nog maar een biertje op.
14 juni 2008
Na het sms-berichtje van gisteren besloten we om hier nog maar een paar dagen te blijven, aangezien het hier lekker weer was met een heerlijk temperatuurtje.
In de loop van de ochtend kwam er een leuk plekje vrij direct aan het strand, dus maar snel de camper verplaatst. Als we nu voor de camper zitten dan hebben we rechtstreeks uitzicht op de zee en het strand.
Regelmatig zagen we onze kleine vriendjes met de lange staartjes, hagedissen o.i.d., heen en weer rennen.
De rest van de dag heerlijk aan het strand doorgebracht en tegen de avond kwam er een hele mooie lucht opzetten.
’s Avonds hadden we in het camping-pizzeria weer een heerlijke pizza gegeten. Lekker en goedkoop, te weten: 2 pizza’s en ½ liter rode wijn, Euro 15,00.
15 juni 2008
Vanmorgen om 7.30 uur wakker geworden. Zo vanuit de camper de zee in, koud maar lekker. We staan in de volle zon en wind. De luifel is volledig uitgedraaid, maar klappert wel een beetje hard en we hebben al een beschadigde luifelsteun. Dus de luifel maar weer ingedraaid. Verder de dag lekker in de zon gezeten en een beetje gezwommen, relaxen heet dat, geloof ik!!!!
Vandaag kwamen er mensen op de camping staan, die op de aanstaande camperplaats bij de Etna naast ons stonden. Zij waren een paar dagen langer bij de Etna gebleven. Zij vertelden ons dat ze de dag voordat ze daar vertrokken waren, dus 3 dagen nadat wij er weggingen, een echte uitbarsting van de krater hadden meegemaakt. Heel indrukwekkend. Dus we waren net te snel weggegaan daar bij de Etna….jammer!!
16 juni 2008
In de loop van de dag wordt Rob niet zo lekker en krijgt koorts. Een dagje uit de zon is misschien de oplossing. Wellicht toch nog een zonnesteek opgelopen de laatste dagen.
17 juni 2008
Rob wordt steeds beroerder en de koorts wordt hoger. Nog maar weer een dagje in de camper en niet in de zon. Hij had geen zin in eten. Geen goed teken. Toch maar de camper weer verplaatst, uit de felle zon naar de bomen toe op het middenterrein. Lekker in de schaduw.
18 juni 2008
Het echtpaar Gerrit en Susanne de Boer, die jaarlijks de campings van ACSI controleren in het zuiden van Italië (Calabria) en kind aan huis waren op deze camping, was de vorige dag aangekomen op de camping. Dat hadden we gehoord van een paar mensen. Dus de volgende morgen had Gerda aan Gerrit en Susanne gevraagd om eens te komen kijken bij de zieke Rob!! Dus toen Susanne, die vroeger in de verpleging had gezeten, kwam kijken riep ze meteen “die camper uit, is veel te warm”.
Gerrit kwam meteen met een stretcher aandraven, dus ik lekker in de schaduw en uit de wind naast de camper.
Even de thermometer erbij gehaald en jahoor, ik had 39,6°C koorts!! Meteen een paar paracetamolletjes. Zij hadden meteen via de campingbaas de dokter gebeld, die vertelde dat hij eind van de middag wel even langs zou komen. Dat vond de campingbaas maar niets, dus belde hij meteen zijn eigen huisarts, en die was er binnen een kwartier. Gelukkig konden Gerrit en Susanne een behoorlijk woordje Italiaans spreken. De huisarts dacht direct aan longontsteking. Eerst nog getracht om me met injecties te behandelen, maar nadat ik in de loop van de middag weer hoge koorts (39,8°C) kreeg en hij weer langs kwam, besloot hij toch maar om mij naar het ziekenhuis te sturen. Gerrit en Susanne hadden ons naar het “Ospedale Civiele” in Locri gebracht, zo’n 30 km naar het zuiden. Daar kwam hun Italiaans zeer goed van pas, want anders was er een groot probleem. Daar sprak namelijk niemand een andere taal dan Italiaans, geen Engels en ook geen Duits!! Dus konden zij mooi vertalen wat er gezegd werd. Na een röntgenfoto bleek ik inderdaad een zware longontsteking en acute bronchitis te hebben . Dus werd ik opgenomen in het ziekenhuis. En even later werd ik op zaal gebracht en op een bed neergelegd. Een bed wat wij in Nederland al 30 jaar geleden hadden gedumpt. Maar goed, direct de zaalarts erbij, bloed afgenomen, bloeddruk opgenomen (was goed), getemperatuurd (hoge koorts) en infuus aangelegd. Na een tijdje, het was inmiddels ca 19.00 uur, is Gerda met Gerrit en Susanne mee naar de camping teruggereden en hebben daar met zijn drietjes een lekkere pizza gegeten. Eigenlijk had Gerda bij mij willen blijven, maar ze moest ook nog slapen, dus was ze toch maar meegegaan met Gerrit en Susanne.
19 juni 2008.
Ik had vannacht slecht geslapen en deze ochtend had ik nog steeds hoge koorts met hoesten. Ik hield niets binnen, zelfs geen stukje toast of een slokje thee of water. Weer een nieuw infuus gekregen en een pilletje voor de koorts, zei men. Toen belde Gerda om te vragen hoe het ging, maar voordat ik iets kon zeggen, moest ik al overgeven. Ik had evenwel niets in mijn maag, dus dat ging allemaal heel moeilijk, en dat hoorde Gerda dus ook door de telefoon. Gerda wilde zo snel mogelijk weer naar het ziekenhuis komen, dus samen met Gerrit en Susanne 
kwamen ze weer op bezoek. Inmiddels waren de ziektekostenverzekering en de ANWB ingeschakeld . De camper moest tenslotte ook weer teruggebracht worden, want straks zelf weer naar huis rijden hadden ze al gezegd dat dat er niet in zou zitten. Wij zouden dan teruggaan met het vliegtuig.
Ik had nog steeds hoge koorts en zelfs met ijszakken op mijn hoofd wilde de koorts niet zakken. Op een gegeven moment waren de ijsblokjes om de ijszakken mee te vullen op. Gerda maakte daarna 2 handdoeken nat en legde die in de koelkast op de gang, zodat ik altijd een koude bij de hand had om in mijn nek te leggen of over mijn hoofd. Ik voelde me echt heel beroerd. Al een paar dagen niet gegeten, hoge koorts en hoesten. De temperatuur op de zaal was ook heel erg hoog. Alle ramen en deuren stonden tegen elkaar open om maar enige verkoeling te krijgen. maar ook dat hielp niet echt. Zelfs ’s nachts stonden de ramen en deuren open en ook dan bleef het warm, overdag heet en in de nacht warm .
Het ziekenhuis was oud en er was zo te zien heel weinig onderhoud aan gepleegd. De zalen waren kaal, geen privacy voor de patiënten, de anderen moesten maar even de andere kant opkijken als men met een patiënt bezig was. 
De toiletten en de wasruimten waren verouderd en niet zo schoon als bij ons. Dus douchen of in bad gaan zat er niet in. De radiatoren waren verroest en toiletborstels zaten in afgezaagde plastic flessen!!
Door het beton van de balkons e.d. zag je het betonijzer gewoon doorheen. Bij ons was het hele gebouw al lang afgekeurd en gesloopt geworden.
Het personeel echter was heel aardig, vriendelijk en behulpzaam, voorzover we ons verstaanbaar konden maken, want uiteraard spraken zij ook alleen maar Italiaans. Zovaak hadden ze niet een Hollander in het ziekenhuis. Dus al snel wist het hele ziekenhuis van die “Hollander” op zaal 437. Men noemde mij al “Robert van Basten”. Zelfs de afdelingsarts noemde mij al zo, want mijn eigen naam was veel moeilijker voor hun om uit te spreken. ’s Avonds kwamen Gerrit en Susanne even kijken hoe het mij ging. Nog steeds geen vooruitgang. Gerda ging om ca 21.30 uur met Gerrit en Susanne mee terug naar de camping. Onderweg hadden ze besloten om morgen de camper in de buurt van het ziekenhuis neer te zetten, zodat Gerda in ieder geval in de buurt was, want de camping was altijd nog ruim 3 kwartier rijden verwijderd.
20 juni 2008.
Op de camping had Gerda de camper ingepakt, de watertank gevuld en het toilet leeggemaakt, zodat ze met de camper konden vertrekken. Een laatste douche op de camping, want voorlopig zou het bij poedelen blijven. De camper is niet echt geschikt om uitgebreid te gaan douchen. Afgesproken was dat Gerrit de camper naar het ziekenhuis brengen en Gerda zou met Susanne in hun eigen auto naar het ziekenhuis komen. Zo gezegd zo gedaan.
Dankzij Susanne (spreekt goed Italiaans en is zeer assertief) mag de camper op een gereserveerd plekje staan vlak voor de ingang van de polikliniek. Deze plaatsen zijn eigenlijk gereserveerd voor de ambulance dienstauto’s.
’s Morgens voelde ik me nog steeds heel erg beroerd. Nog steeds koorts en rillerig en hoesten. Maar in de loop van de dag ging het gelukkig ietsje beter met me. Gerda blijft de hele dag bij me aan mijn bed zitten. Ik krijg nog steeds iedere dag diverse infusen, maar ik drink nu ook regelmatig en dat blijft gelukkig ook binnen. De temperatuur wisselt nog van ’s morgens 37ºC tot ’s avonds 39°C. Ook heb ik zelfs 3 hapjes droge stukjes toast gegeten en dat bleef ook gelukkig binnen. Ik ben nog wel erg slapjes. Volgens de dokter kan de opname 7 tot 10 dagen duren. Dus we hebben nog wel even te gaan. Gerda krijgt nu ook maaltijden op de zaal van de vriendelijke verplegers en verpleegsters. Om ca 21.30 uur gaat Gerda terug naar de camper om daar de nacht door te brengen. Ze neemt daar nog een wijntje en maakt geen licht om niemand tot last te zijn. Daarna gaat ze slapen.
21 juni 2008
Vanochtend werd ik wakker en de koorts was weg. Ik voelde me ook wat beter, en ik had honger. Mijn ontbijtje smaakte me goed en alles bleef erin. Elke ochtend de dokter op de zaal om bloeddruk te meten en om mijn rug te bekloppen en te beluisteren en voor de dagelijkse medicijnen. De dokter liet nooit iets blijken of het beter met me ging. Hij glimlachte alleen maar en noemde me nog steeds “Mister Robert van Basten”. Tevens kreeg ik ook nog steeds dagelijks mijn infuusjes en er werd ook nog steeds regelmatig een buisje bloed afgenomen. De hoeveelheid infuus werd wel wat minder. Ik voelde me al een stuk beter als een paar dagen daarvoor, dus nam ik aan dat het beter met me ging.
Aangezien de deur naar de afdeling ’s morgens tot 11.00 uur op slot zat, hadden we het volgende afgesproken. Als Gerda klaar was om te komen om ca 9.00 uur, dan stuurde ze me een smsje met de boodschap “ik ben er”, dan riep ik een broeder of een zuster en legde zo goed en zo kwaad uit dat mijn “Misses” bij de deur stond en dat ze graag op de afdeling wilde komen. Dan pakte zij of hij de sleutels en liep naar de gang om de deur voor Gerda te openen. Ik wist inmiddels wel wie ik moest roepen, want lang niet iedere zuster of broeder was daartoe genegen. Officieel ging de afdeling pas open om een uur of elf maar dat vonden we veel te laat.
Dan bleef Gerda verder de hele dag bij me, lezen of puzzelen of gewoon praten. Ik had genoeg water om te drinken. Iedereen kreeg iedere dag 1½ liter water, en als het op was kon je om meer vragen, wat je dus ook gewoon kreeg. Af en toe ging ze een stukje lopen naar het balkon om even te roken en even lekker buiten te zitten.
Het uitzicht vanaf het balkon was prachtig, aan de ene kant zag je in de verte de zee, en aan de andere kant in de verte de bergen.
Tevens heb je vanaf het ene balkon heel goed zicht op het gebouw van de ambulancedienst waar iedere dag regelmatig de traumahelikopter opstijgt en weer daalt. Altijd weer een heel indrukwekkend gezicht vind ik.
Gerda kon ook altijd eten krijgen, bakje pasta en/of bakje vlees en/of bakje groente, en een broodje met een appel voor de lunch. en voor het avondeten, een soort pastasoep met een broodje met mozzarella of gewone kaas en weer een appel.
“s Avonds om een uur of half 10 gaat Gerda weer naar beneden naar de camper om daar nog een wijntje nemen en dan te gaan slapen.
22 juni 2008
Vanochtend weer geen koorts, het gaat de goede kant op!! Ik eet goed, alles wat ik krijg eet ik op, ik drink veel water. Ik ga regelmatig van bed, als het infuus klaar is. De infuussteunen zijn niet van dien aard dat je ze kan meenemen, soms worden ze met kleerhaakjes aan elkaar gehouden, zo oud zijn ze. De temperatuur blijft warm, zo’n 33 tot 35°C, en binnen bijna net zo warm, aangezien ramen en deuren allemaal tegen elkaar openstaan. De medepatiënten en de broeders en zusters zijn nog steeds heel erg vriendelijk tegen ons.
Verder weer hetzelfde ritueel, dokter op de zaal……onderzoekjes…. infuus, enz.
Als je afdeling opkwam, dan kwam je eerst in een soort hal. Daar was het kantoor van de dienstdoende arts en het keukentje.
En tevens stond in de hal een levensgroot Mariabeeld, waaronder de patiënten en familie diverse bloemen en planten had neergelegd, als dank voor de genezing, e.d. Iedere morgen om ca 7.00 uur kwam een non iedere kamer binnen om ons goede morgen te wensen en om de kamer te zegenen. En om 8.00 uur stond ze in de hal naar het Mariabeeld een gebed van zeker een kwartier uit te spreken. Al het personeel dat op dat moment niets had te doen kwam meebidden, net als diverse patiënten. Ik ging er ook maar even bij staan, wie weet helpt het ergens voor en zo niet, kwaad kan het ook niet.
Vanuit de hal liep je da gang in naar links waar de mannenzalen waren of de gang naar rechts in waar de vrouwenzalen waren. Aan het eind van iedere gang was dus een balkon. ’s Ochtends stond de zon op het ene balkon en ’s middags op het anders balkon. Dus je liep de hele dag van het ene balkon naar het andere voor iets van verkoeling met een beetje wind erbij.
23 juni 2008
Vanmorgen nog steeds koortsvrij. Ik voelde me iedere dag wat beter worden.
Daarna weer hetzelfde ritueel. Echter halverwege de ochtend moest ik mee om een röntgenfoto te laten maken. In de kelder van het ziekenhuis was het redelijk druk. Allemaal patiënten uit het ziekenhuis en vanaf de poli. De wachtkamers daar zaten vol en men stond zelfs op de gangen te wachten. Ik dacht dat zal nog wel even duren, maar mijn begeleider liep naar binnen en kwam me even later halen. Nou de röntgenapparatuur was daar al net zo verouderd als het hele ziekenhuis, maar functioneerde gelukkig nog wel.
Weer terug op de zaal was ik toch wel wat vermoeid geworden, dus maar weer naar bed. En een paar uurtjes geslapen. Maar ja er kwam ook weer een infuusje aan. Dus werd ik maar weer wakker gemaakt. Nadat de infuus klaar was, maar weer even uit bed en samen met Gerda even wandelen door de gangen, zitten lezen en puzzelen. Je moet toch samen de dag doorkomen.
24 juni 2008.
De afdelingsarts riep Gerda bij zich. Hij had de uitslag van de Röntgenfoto. Hij begon een heel verhaal en Gerda begreep dat de foto goed was en dat ik naar huis mocht. Ze kwam heel blij bij me terug en begon meteen te bellen met de ANWB en met de ziektekostenverzekering, maar een half uurtje later kwam de afdelingsarts al langs om te zeggen dat er een misverstand in het spel was. Miscommunicatie. De foto was nog niet goed genoeg, dus nog niet naar huis. Een tegenvaller, alhoewel ik het al wel vreemd vond, want ik voelde me nog steeds niet zo goed om te vertrekken. Heel snel moe en zo. Maar goed, Gerda belde dus maar weer met de ANWB en de ziektekostenverzekering dat e.e.a. een misverstand was geweest. Verder verliep de dag net als de vorige dagen.
25 juni 2008.
De infusen worden minder en ook worden de flesje kleiner. Dat betekent dat het beter ging met me. Ik voelde me iedere dag een stukje beter worden. Dat gaat de goede kant op. Maar nog wel steeds mijn pilletje na het ontbijt en na het avondeten, die blijven gehandhaafd. Ik bleef nu wel wat langer van het bed af.
Iemand had wat commentaar gegeven dat Gerda al zo vroeg op de afdeling was, dus kwam ze nu zo tussen tien uur en half elf. Tot tien uur dronk ze een paar cappuccino’s in het restaurantje naast het ziekenhuis voor 1 Euro per stuk!!
26 t/m 29 juni 2008
Op deze dagen gebeurde eigenlijk niet veel bijzonders, behalve dan dat ik me steeds beter ging voelen en langer uit bed bleef en op het laatst eigenlijk overdag helemaal niet meer naar bed ging. Wel had ik de finale van het voetbaltoernooi op de kamer naast ons gezien. Een patiënt had een TV van huis meegenomen. Iedereen was blij dat uiteindelijk Spanje de Europees kampioen werd en niet Duitsland. Gerrit en Susanne belden regelmatig om te horen hoe het me ging.
30 juni 2008.
Eindelijk werd er na het ontbijt en voordat ik een infuus zou krijgen weer een röntgenfoto gemaakt. En toen een uurtje later de uitslag er was, kwam de dokter naar me toe en gaf me hand en lachte en zei onder andere: “Domani casa” (morgen naar huis) en dat ik morgenochtend de papieren bij hem kon ophalen en dat ik dan ontslagen zou worden uit het ziekenhuis. Hehehe eindelijk. Dus dat betekende dat ik zover was opgeknapt dat het vertrouwd was om te reizen. Ik stuurde snel een smsje naar Gerda, die meteen kwam en een paar belletjes ging plegen naar de ANWB, de ziektekostenverzekering, enz.
Daarna kregen we een telefoontje van de ANWB met de naam van de persoon die alles ging regelen. Dus ik belde hem op met de vraag hoever hij was. Hij antwoordde dat we tegen het einde van de dag teruggebeld zouden worden met de betreffende informatie. Hij vroeg nog wel van welk vliegveld we wilden vertrekken, aangezien er 2 vliegvelden op dezelfde afstand lagen, Reggio di Calabria en Lamezea Terme. Ik koos voor de laatste.
Na een paar uurtjes belde hij terug en vertelde wat hij allemaal had geregeld, namelijk:
– een hotel voor een nacht vlakbij het vliegveld, aangezien wij op 1juli nooit om 9.15 uur op het vliegveld konden zijn om de vlucht te halen, aangezien we pas tussen 9.00 uur en 10.00 uur het ziekenhuis mogen verlaten,
– de vlucht van Lamezea Terme naar Schiphol, met overstap in Rome en
– de taxi vanaf Schiphol naar huis.
De taxi van het ziekenhuis naar het hotel en van het hotel naar het vliegveld moesten we zelf regelen, maar de kosten kregen we vergoed.
Na het telefoontje gingen we alvast alle spullen in het ziekenhuis een beetje bij elkaar zoeken en opruimen, Gerda zou in de camper wat spullen bijeen zoeken die we mee zouden nemen in een paar plastic tassen voor onderweg. We hadden natuurlijk geen koffers bij ons. We hadden met Gerrit en Susanne afgesproken dat zij ons de volgende ochtend zouden ophalen en dan zouden we meegaan met de camper naar de camping. De camper blijft daar dan staan, totdat de ANWB hem komt ophalen. Daarna konden we met een gerust hart gaan slapen.
1 juli 2008.
Eindelijk ontslag uit het ziekenhuis!! Om half 8 hadden we de camper even bij de ingang van de poli weggereden en even verderop geparkeerd, aangezien we anders de kans hadden dat ie helemaal ingebouwd zou zijn door geparkeerde auto’s. Het is daar iedere ochtend heel druk met geparkeerde auto’s en die staan dan niet zoals meestal in Nederland netjes op een rij, maar daar staan ze meestal kris kras door elkaar en dan heb je grote kans dat je daar met de camper dan niet doorheen komt.
Iedereen, het personeel, doktoren en patiënten was heel blij voor me en het was ’s ochtends een poosje handen schudden en knuffelen. Gerda had als dank wat taartjes gehaald voor het personeel en voor de mensen van de ambulancedienst (waar de camper ca 10 dagen had gestaan) en dat viel in goede aarde. Van de dokter kregen we nog wat formulieren en een recept mee en om iets over negen zaten we al in het restaurant met een cappuccino en een broodje ( bij elkaar Euro 1,70). We moesten daar nog even wachten want Gerrit en Susanne zouden ons en de camper om 10.00 uur komen ophalen.Toen ze om 10.00 uur arriveerden hebben we nog even koffiegedronken en bijgekletst. We hadden besloten dat we mee zouden gaan naar de camping om daar nog wat uurtjes met hun door te brengen en dan in de loop van de middag een taxi te bellen die ons naar het hotel in Lamezea Terme zou brengen.
Onderweg naar de camping nog even gestopt bij een Pharmacia om de medicijnen, die ik iedere dag moest blijven innemen, op te halen. Toen we weer op de camping aankwamen was de campingbaas heel gelukkig. Hij vond het zo erg dat ik naar het ziekenhuis moest. Hij gaf zichzelf bijna de schuld ervan. Hij vertelde ook nog, dat de huisdokter regelmatig had geïnformeerd naar mijn gezondheid.
Bij de camper van Gerrit en Susanne hebben we toen heel gezellig een broodje gegeten en wat gedronken en wat gerust . Tot om een uur of vier de taxi kwam voorrijden.
Na hartelijk afscheid te hebben genomen van Gerrit en Susanne en van de campingbaas met zijn familie, en de belofte om nog eens terug te komen op de camping, vertrokken met de taxi voor een rit van ongeveer 75 km naar het hotel. Het bleek toch heel moeilijk om het juiste hotel te vinden. Ik had opgekregen “Hotel Lamezea Terme”. Dat hotel bestond dus niet, bleek toen we in Lamezea Terme aankwamen. Dus bracht de taxichauffeur ons naar het “Grandhotel Lamezea Terme”. Een zeer luxueus hotel, midden in het centrum van het stadje. Eenmaal binnen bij de receptie bleek hier voor ons geen reservering te zijn, dus we waren bij het verkeerde hotel, zei men daar. Inmiddels was onze taxichauffeur alweer vertrokken. Dus zochten we een andere taxi op en legden uit wat het probleem was. Hij dacht even na en zei toen, dat moet dan het “T-hotel Lamezea” zijn. Na ongeveer 10 minuten rijden, net buiten Lamezea Terme en aan de snelweg op 5 kilometer van het vliegveld. Hier bleek voor ons een reservering te zijn. We bespraken meteen een taxi voor de volgende morgen. Het was een heel modern hotel en we hadden een mooie kamer met nee grote maat LCD-TV en een badkamer met stortdouche.
Dat was een heerlijk vooruitzicht, want Gerda had 12 dagen niet gedoucht en ik al die tijd in het ziekenhuis niet, dus 14 dagen!!. Dus snel de kleren uitgegooid en een heerlijke douche genomen, allebei wel een kwartier onder de stortdouche gestaan, dat was even genieten.
Het hotel had ook een prima restaurant, waar we een heerlijke pasta hadden gegeten. Daarna maar weer een kopje cappuccino genomen. We gingen daarna voldaan naar bed en we hadden heerlijk geslapen.
2 juli 2008
Na een heerlijke nacht werden we gewekt door de wekker. Na een zeer uitgebreid ontbijt hadden we uitgecheckt en stonden we om 8.30 uur buiten, waar de taxi al stond te wachten en zo waren we al om 8.45 uur op het vliegveld.
We zouden vliegen met Alitalia, maar bij het inchecken werd verteld dat het vliegtuig een half uur vertraging had en dat we daardoor onze aansluiting in Rome zouden missen. Maar niet getreurd, een uurtje later ging er vanaf Rome een KLM toestel naar Amsterdam Schiphol en daar zouden we op overgeboekt worden. Ze zouden een telex naar Rome sturen om e.e.a. te regelen en te bevestigen.
Het toestel van Alitalia vertrok inderdaad 30 minuten te laat. Het was mooi helder weer en na een rustige vlucht kwamen we in Rome aan. Op het vliegveld van Rome moesten we best een eind lopen naar de Transferbalie, waar de tickets voor de KLM vlucht op ons zouden wachten. Na wat heen en weer vragen kwamen we bij de juiste balie en het bleek dat ze al op ons stonden te wachten.
Na nog even snel een broodje met koffie te hebben genuttigd konden we al instappen en even later zaten we alweer in de lucht voor de laatste etappe naar Amsterdam Schiphol. Ook deze vlucht ging onder een mooie blauwe hemel en uiteindelijk stonden we weer op Nederlandse bodem. We hoefden niet op de koffers te wachten, want die hadden niet en zodoende konden we meteen doorlopen via de douane naar de uitgang. Daar stond de taxi al te wachten en zenuwachtig te bellen waar we bleven. En toen bleek dat we vergeten hadden om vanuit Rome te melden dat we een latere vlucht hadden moeten nemen.
De taxichauffeur was een vrolijk kletsende entertainer en om ca 18:30 waren we weer heelhuids terug in Veenendaal.
Naschrift 1
Ik had in Italië aan Gerrit gevraagd of hij me wilde bellen als de ANWB de camper opgehaald had. Dus donderdagochtend 3 juli belde Gerrit dat de camper net was opgehaald. En zaterdagmiddag 5 juli werd de camper netjes voor de deur thuis afgeleverd. Alles en iedereen was weer thuis.
Rest mij nog te vermelden dat alles prima was geregeld door de ANWB. Het hotel, de terugvlucht en het terugbrengen van de camper.
Naschrift 2
Vrijdag 4 juli ben ik naar de huisarts gegaan en heb hem het hele verhaal verteld. Inmiddels kreeg ik last van een rood en pijnlijk onderbeen en mijn knie werd ook wat dik en pijnlijk. De huisarts stuurde me, nadat ik eerst nog een test kreeg om te controleren of ik niets had meegekregen uit een buitenlands ziekenhuis, door naar de Polikliniek in het Gelders Ziekenhuis in Ede. Daar werd een röntgenfoto genomen, mijn bloed afgenomen en mijn been en knie onderzocht.
Een paar dagen kreeg ik de uitslagen. De röntgenfoto was goed, mijn knie was ontstoken. Ik had een oppervlakkige trombosebeen opgelopen door te lang in bed te liggen in het ziekenhuis. Maar de oorzaak van dit alles was dat ik een legionella-besmetting had opgelopen. Maar gelukkig had ik in Italië de juiste medicijnen gekregen. Inmiddels ben ik van alle kwalen gelukkig weer volledig hersteld.
Dit is het verslag van een toch wel heftige vakantie waarin we ruim 4 weken hele mooie dingen hebben gezien en heerlijk hebben genoten van Italië en Sicilië en als anticlimax nog 2 weken in een ziekenhuis in Locri, Zuid-Italië, te hebben gelegen.
Bedankt voor het lezen,
Gerda en Rob.
Voor fotopagina 2008, klik hier
Terug naar de beginpagina, klik hier